Sekret Julii Mafi Tahereh, Tahereh Mafi Książka

Wielokrotnie podczas minionego roku migały mi przed oczami slajdy z fragmentami „Dotyku Julii". Nie potrafiłam zapomnieć o tej książce. Nie chodzi mi tu bynajmniej o całą opowieść i każdą wyrysowaną przez autorkę scenę, ale pewne epizody. Szpital. Ucieczka. Pościg. Porwanie... Strach. I zamknięcie w sobie, bo jak się nie izolować, będąc śmiercionośną bronią, chodzącym cierpieniem, śmiercią dla otoczenia... Aż mnie przechodzą dreszcze na wspomnienie historii Julii - niechcianej, nielubianej, unikanej. Tęskniącej za czułością, której nigdy nie zaznała. Za bliskością, która nigdy nie będzie jej dana. Za dotykiem, którym cieszą się inni, ale nie ona. Przez cały rok chciałam poznać jej dalsze losy, które mnie zaczarowały. W końcu zostało mi to dane, ale czy „Sekret Julii" zaspokoił moje nadzieje na kontynuację opowieści?

To mnie zniszczyło. Pogrzebało mnie. Ta książka jest niesamowita. NIESAMOWITA. Nie mogę przestać o niej myśleć, nie mogę skupić się na niczym innym. Jest tylko ona, jest tylko ta historia wypisana na tych cholernych 437 stronach. Są moje szalejące myśli. Jest Julia. Jest Adam. Jest Warner. Jest Kenji. Jest James. Jest Castle. Są bliźniaczki - Sonia i Sara. I jest moje serce, które wciąż nie potrafi zwolnić - i dudni, mocniej, głośniej, jakby chciało wyrwać mi się z piersi. Jakby chciało krzyczeć: Nie, to nie tak. To nie może być tak. Ale jest. Właśnie to wszystko się stało. A ja nie wierzę. Nadal nie wierzę.

Długo zwlekałam z sięgnięciem po książkę "Sekret Julii" i teraz z jednej strony tego żałuje, a z drugiej cieszę się, że niedosyt, który pozostał po przeczytaniu tej części zostanie zaspokojony, gdyż kolejny tom serii jest już dostępny i na pewno nie będę zbyt długo odwlekać, aby go poznać. Jednak teraz wróćmy do powieści "Sekret Julii".

Długo zwlekałam z sięgnięciem po książkę "Sekret Julii" i teraz z jednej strony tego żałuje, a z drugiej cieszę się, że niedosyt, który pozostał po przeczytaniu tej części zostanie zaspokojony, gdyż kolejny tom serii jest już dostępny i na pewno nie będę zbyt długo odwlekać, aby go poznać. Jednak teraz wróćmy do powieści "Sekret Julii".

To mnie zniszczyło. Pogrzebało mnie. Ta książka jest niesamowita. NIESAMOWITA. Nie mogę przestać o niej myśleć, nie mogę skupić się na niczym innym. Jest tylko ona, jest tylko ta historia wypisana na tych cholernych 437 stronach. Są moje szalejące myśli. Jest Julia. Jest Adam. Jest Warner. Jest Kenji. Jest James. Jest Castle. Są bliźniaczki - Sonia i Sara. I jest moje serce, które wciąż nie potrafi zwolnić - i dudni, mocniej, głośniej, jakby chciało wyrwać mi się z piersi. Jakby chciało krzyczeć: Nie, to nie tak. To nie może być tak. Ale jest. Właśnie to wszystko się stało. A ja nie wierzę. Nadal nie wierzę.

Wielokrotnie podczas minionego roku migały mi przed oczami slajdy z fragmentami „Dotyku Julii". Nie potrafiłam zapomnieć o tej książce. Nie chodzi mi tu bynajmniej o całą opowieść i każdą wyrysowaną przez autorkę scenę, ale pewne epizody. Szpital. Ucieczka. Pościg. Porwanie... Strach. I zamknięcie w sobie, bo jak się nie izolować, będąc śmiercionośną bronią, chodzącym cierpieniem, śmiercią dla otoczenia... Aż mnie przechodzą dreszcze na wspomnienie historii Julii - niechcianej, nielubianej, unikanej. Tęskniącej za czułością, której nigdy nie zaznała. Za bliskością, która nigdy nie będzie jej dana. Za dotykiem, którym cieszą się inni, ale nie ona. Przez cały rok chciałam poznać jej dalsze losy, które mnie zaczarowały. W końcu zostało mi to dane, ale czy „Sekret Julii" zaspokoił moje nadzieje na kontynuację opowieści?