Piętno. Stigma. Tom 1 Erin Doom Książka

Czytając „Piętno. Stigma. Tom 1” Erin Doom, miałam wrażenie, jakby ktoś delikatnie dotykał miejsc, które staram się ukrywać. Ta książka nie krzyczy emocjami, ona je sączy. Czułam narastające napięcie, lekkie dreszcze i tę charakterystyczną gulę w gardle, gdy coś porusza naprawdę głęboko. Autorka tworzy atmosferę gęstą jak mgła – pełną niewypowiedzianych pytań i pragnień. To nie jest lekka lektura do przyjemnego wieczoru. To książka, która wchodzi pod skórę. Wzbudza niepokój, ale też dziwną czułość. Po lekturze długo siedziałam w ciszy, bo emocje potrzebowały miejsca, by opaść. Jeśli ktoś szuka recenzji „Piętno. Stigma. Tom 1” pod kątem klimatu, napięcia i przeżyć – polecam. To historia, która zostawia ślad.

Nowa książka Erin Doom to całkiem inna odsłona jej twórczości. To lektura, która przykuła moją uwagę od samego początku i do ostatniej kropki nie mogłam przestać chcieć czytać. A wierzcie mi, zakończenie tego tomu zaboli mimo tego, że nikt nie zginie (sorry). Autorka buduje takie napięcie, że aż nie mogłam wytrzymać - aura tajemniczości i mroku unosiła się w powietrzu a bohaterowie mają tak silny magnetyzm, że chciałam ich poznać osobiście. Slow burn w najlepszym wydaniu, do tego duże skupienie na psychice postaci. Dwie poranione przez życie osoby, każda z nich mierzy się ze swoimi demonami i traumami. Każda z nich też ma inny sposób na ukrycie prawdy o sobie a mimo to, że różnią się niczym ogień i woda to jednak wiele ich łączy. Mireya, córka narkomanki, która musiała przedwcześnie dorosnąć a jednocześnie w jakiś sposób zdaje się być silnie uzależniona od swojej rodzicielki. Andras, który tworzy otoczkę brutalnego typa spod ciemnej gwiazdy, któremu na niczym nie zależy a jednak okazuje się, że ma ludzkie odruchy, zwłaszcza w stosunku do kobiet i dzieci. Starcie tych dwóch silnych charakterów tworzy iskry, które przenikają aż do czytelnika. Niemalże namacalnie czujemy te emocje, jakie odczuwają nasi bohaterowie. Oboje niepokorni, nieokiełznani, silni i mroczni. Atmosfera w Milagro jest specyficzna, pracownicy także. To jakby się przenieść do innego świata, nieco hermetycznego ale takiego, do którego czasem komuś udaje się przeniknąć. Nie zawsze z pozytywnym nastawieniem. Muszę przyznać, że gdy Mireya odkryła prawdę, zobaczyła swoje podobieństwo do pewnej osoby, to mnie osobiście też to zabolało. Jestem ciekawa, jak potoczą się dalsze losy jej i Andrasa. Kiedy dziewczyna zaczęła wierzyć w to, że się w końcu uda wyjść na prostą, los zesłał na nią kolejny cios. Czy tym razem znów się pozbiera czy może stwierdzi, że nie ma już siły ufać ludziom? Poboczni bohaterowie stanowią integralną część fabuły, wpływają na losy naszej dwójki głównych postaci i mają duże znaczenie. Widać także, że autorka doskonali stale swój warsztat pisarski, tworzy coraz lepiej i daje nam coś nietuzinkowego. To jej najlepsza książka!