Obietnica Łucji z autografem Dorota Gąsiorowska Książka

Po czym poznać, że przeżywam daną historię, czy to w książce, czy w filmie? Otóż komentuję głośno zachowanie bohaterów: kibicuję im, złoszczę się, kiedy robią coś nie po mojej myśli, albo wypowiadam sławne słowa "a nie mówiłam" czy "wiedziałam, że tak będzie". Również podczas lektury "Obietnicy Łucji" nie udało mi się czytać w ciszy. Bohaterowie są bardzo "charakterni" i mocno wpływali na moje emocje. Dobrze, że choć krajobraz sprzyjał przemyśleniom i wprowadzał delikatniejsze momenty.

Łasa na piękne, klimatyczne okładki, w tej ewidentnie się zakochałam. Kobieta z kwiatami w dłoni, wywołała we mnie dużo pozytywnych emocji i po części przygotowała na to, co znajdę w treści. Liczyłam na niezbyt wyszukaną historię kobiety po przejściach. No słuchajcie, Dorota Gąsiorowska dopiero debiutuje, a z debiutami bywa różnie. Jednym wychodzą dobrze, inni przeżywają druzgocącą porażkę. Pani Dorota zalicza się do wymienionej, pierwszej grupy. Książka "Obietnica Łucji", to nie tylko głupiutkie romansidło dla zdesperowanych kur domowych. To powieść pełna miłości, prawdy i pragnieniu bycia szczęśliwym.

Chodzi mi ostatnio po głowie refleksja, że na rynku literackim pojawia się stopniowo coraz mniej mądrych książek o niesamowitym, wręcz magicznym klimacie, które podkreślają rolę uniwersalnych, tak bardzo zatracanych ostatnio przez świat wartości, a do tego mają prawdziwy morał.

Powieść na leniwe popołudnie, płynąca jak rzeka i splatająca w jeden warkocz i ból, i nadzieję, i zwykłe codzienne zdarzenia. Przywołująca wspomnienia z dzieciństwa i marzenia o miłości, która się zdarza raz w życiu. Zaskakująca jak samo życie, które pisane jest przez przeznaczenie. Jeden impuls jest w stanie wpłynąć na decyzje nieodwracalnie.

Doskonale wiem, że nie ocenia się książki po okładce. Ale cóż zrobić, skoro w przypadku „Obietnicy Łucji" to właśnie okładka przemówiła do mnie najpierw? Ciepłe zdjęcie urzekło mnie na tyle, że przeczytałam opis i nabrałam jeszcze większej ochoty na tę lekturę.

Książkę Doroty Gąsiorowskiej "Obietnica Łucji" mogłabym porównać do szkatułki, której wieczkiem jest okładka książki ozdobiona różanym motywem i słowami zapisanymi piękną, finezyjną czcionką. Jej wnętrze pełne jest wartościowych rzeczy - drogocennych wskazówek i rad. Książkę, po przeczytaniu odłożyłam na półkę, ale wiem, że kiedy będę tego potrzebowała, ponownie dotknę jej szorstkich, kremowych kartek.

Któż z nas, wiecznie zapracowanych i żyjących w ciągłym biegu, nie pragnął kiedyś przenieść się na spokojną i cichą wieś, która pomaga zwolnić i cieszyć się prostotą życia? Nie każdy ma jednak odwagę, by to zrobić. Łucja postanawia zmienić w ten sposób swoje życie...

Obietnica Łucji" to debiutancka powieść Doroty Gąsiorowskiej. I od razu dodam, że debiut udany. Tytułowa bohaterka to kobieta dojrzała, zdawałoby się, że szczęśliwa i pewna siebie. Porzuca jednak dotychczasowe życie i przenosi się na wieś w poszukiwaniu samej siebie. Na swój azyl wybiera urocze miasteczko o wdzięcznej nazwie Różany Gaj. Czy nowe miejsce, praca, otoczenie i ludzie którzy staną na jej drodze przyniosą upragnione ukojenie?

Po „Obietnicę Łucji" sięgnęłam z lekką rezerwą, obawiając się kolejnej ckliwej historii. Na szczęście Dorota Gąsiorowska sprawiła, że sama nawet nie wiem, kiedy chłonęłam kolejną stronę jej książki, w każdej wolnej chwili.

Pierwsze, co sprawiło, że chciałam przeczytać tę książkę, to piękna, sielska okładka. Drugim powodem był intrygujący opis na owej okładce. Widnieje na niej również napis "Nowa mistrzyni literatury obyczajowej!", więc przed tą powieścią stawiałam wysokie wymagania. Po przeczytaniu mogę wam z ręką na sercu powiedzieć, że powyższe zdanie nie jest przesadzone. "Obietnica Łucji" to niezwykle prawdziwa opowieść o sile miłości i przebaczenia, które pomagają pogodzić się z przeszłością i z nadzieją patrzeć w przyszłość.