Biały zamek Orhan Pamuk Książka

"Czy perspektywa dogłębnego poznania się nawzajem nie jest kusząca? Poddać się czarowi kogoś, kto zna najmniejsze drgnienie naszej duszy, to jak pokochać senny koszmar."Już po raz kolejny dałam się oczarować niezwykłemu, egzotycznemu urokowi książek Pamuka. Chociaż mam już za sobą lekturę kilku powieści jego autorstwa, wciąż znajduję w nich coś nowego, zaskakującego.Tym razem śledzimy losy młodego Wenecjanina, który w drodze do Neapolu zostaje schwytany przez piratów, a następnie sprzedany w niewolę. Podając się za lekarza, ledwo udaje mu się uniknąć śmierci. W końcu trafia na dwór królewski, a stamtąd do domu Hodży. Nowy pan pragnie, by przekazał mu on całą swoją wiedzę. Pod wpływem rozmów, jakie ze sobą prowadzą oraz wspólnej pracy, rodzi się między nimi coś w rodzaju przyjaźni, a Hodżę, rozczarowanego głupotą otaczających go ludzi, coraz bardziej fascynuje kultura Zachodu. Z biegiem lat obaj mężczyźni coraz bardziej upodabniają się do siebie, oprócz fizycznego podobieństwa zaczyna łączyć ich coś jeszcze. Jesteśmy świadkami tego, jak powoli zacierają się granice pomiędzy nimi, a dwie różne osobowości stopniowo stapiają się w jedną..."Biały zamek" jest jak baśń. Egzotyczna, kusząca, ale też niepokojąca i zagmatwana. Pamuk wzbudza w czytelniku ciekawość, by później droczyć się z nim przez całą opowieść. A gdy już wydaje nam się, że dobrnęliśmy zwycięsko do końca, jednym zręcznym ruchem wszystko zmienia. Nie wiemy już, kto jest kim ani czyją historię tak naprawdę poznaliśmy (a może wcale jej nie poznaliśmy?), a co najdziwniejsze, sam autor przyznaje, że on również tego nie wie... I jak zwykle pozostawia nas samych, z oczami szeroko otwartymi ze zdziwienia.Wielbicielom Pamuka oczywiście polecam. I wszystkim tym, którzy nie lubią oczywistych zakończeń.

"Czy perspektywa dogłębnego poznania się nawzajem nie jest kusząca? Poddać się czarowi kogoś, kto zna najmniejsze drgnienie naszej duszy, to jak pokochać senny koszmar."Już po raz kolejny dałam się oczarować niezwykłemu, egzotycznemu urokowi książek Pamuka. Chociaż mam już za sobą lekturę kilku powieści jego autorstwa, wciąż znajduję w nich coś nowego, zaskakującego.Tym razem śledzimy losy młodego Wenecjanina, który w drodze do Neapolu zostaje schwytany przez piratów, a następnie sprzedany w niewolę. Podając się za lekarza, ledwo udaje mu się uniknąć śmierci. W końcu trafia na dwór królewski, a stamtąd do domu Hodży. Nowy pan pragnie, by przekazał mu on całą swoją wiedzę. Pod wpływem rozmów, jakie ze sobą prowadzą oraz wspólnej pracy, rodzi się między nimi coś w rodzaju przyjaźni, a Hodżę, rozczarowanego głupotą otaczających go ludzi, coraz bardziej fascynuje kultura Zachodu. Z biegiem lat obaj mężczyźni coraz bardziej upodabniają się do siebie, oprócz fizycznego podobieństwa zaczyna łączyć ich coś jeszcze. Jesteśmy świadkami tego, jak powoli zacierają się granice pomiędzy nimi, a dwie różne osobowości stopniowo stapiają się w jedną..."Biały zamek" jest jak baśń. Egzotyczna, kusząca, ale też niepokojąca i zagmatwana. Pamuk wzbudza w czytelniku ciekawość, by później droczyć się z nim przez całą opowieść. A gdy już wydaje nam się, że dobrnęliśmy zwycięsko do końca, jednym zręcznym ruchem wszystko zmienia. Nie wiemy już, kto jest kim ani czyją historię tak naprawdę poznaliśmy (a może wcale jej nie poznaliśmy?), a co najdziwniejsze, sam autor przyznaje, że on również tego nie wie... I jak zwykle pozostawia nas samych, z oczami szeroko otwartymi ze zdziwienia.Wielbicielom Pamuka oczywiście polecam. I wszystkim tym, którzy nie lubią oczywistych zakończeń.