Komentarze nie są potwierdzone zakupem
Reporter wraca, by odkryć prawdę o losie zaginionej matki
Są takie książki, przy których inne milkną. To jest właśnie jedna z nich.
Marcin Wicha
Trudno opanować wzruszenie podczas lektury tej książki. Autor w mistrzowski sposób prowadzi czytelnika w mrok swojego dzieciństwa, tam gdzie na zawsze pozostali jego rodzice. Ponad pół wieku po ich śmierci wraca na Białoruś, żeby skonfrontować się z oprawcami matki i ojca. Nie osądza ich jednak, lecz stara się zrozumieć co wyzwoliło w nich "furię zadawania krzywdy". Jerzy Szperkowicz w swoim znakomitym reportażu udowadnia, że rany zadane dzieciom przez wojnę nigdy się nie goją.
Magdalena Grzebałkowska
Październikowy świt 1943 roku. Dom jeszcze śpi. Mama, już ubrana, karmi trzymiesięczną Irenkę. Za chwilę wychodzi, przed nią osiemnaście kilometrów. Chce odebrać ubranka córeczki oddane na przechowanie znajomej w sąsiedniej wsi. Załatwi to szybko, wróci przed nocą. O swojej wyprawie nie mówi mężowi, nie puściłby jej samej.
Ponad pięćdziesiąt lat po wojnie dorosły syn wraca na Białoruś, do krainy dzieciństwa. Rozpoczyna reporterskie śledztwo – chce odkryć prawdę o losie zaginionej matki, którą w tamten październikowy poranek widział po raz ostatni.
Są historie, które decydują o całym życiu i które przez całe życie chce się zapomnieć, ale one upominają się, by zostać opowiedziane. Jerzy Szperkowicz, dziennikarz i reporter, w przygotowywanym wiele lat reportażu włamuje się do własnej pamięci, ale i pamięci świadków tamtych wydarzeń, by odsłonić straszną tajemnicę i zrozumieć relacje między sąsiadami z jednej wsi. Prawda, którą odkrywa, okazuje się gorsza niż wszystkie przypuszczenia.
Emocjonalne literackie świadectwo za sprawą unikalnego stylu i wrażliwości autora zmienia się w uniwersalną opowieść o człowieczeństwie i próbie pogodzenia się z tym, z czym pogodzić się nie sposób.
To jest książka szamańska, zaklinająca rzeczywistość, opowiadająca zupełnie inaczej o przeszłości: są tu wojenna partyzantka i bieda, są chłopi z chutorów i dwór rodziców. Ale choć Szperkowicz śledztwu w sprawie śmierci matki i ojca poświęca większą część życia, w równym stopniu karczuje sobie drogę przez historię, jak i przez opowieść o niej. Zaklina swoich rozmówców, wyciąga ich wspomnienia, ale nie destyluje ich, nie stara się oczyścić. Przeciwnie – właśnie w bogactwie życia, w jego skomplikowaniu, pomnożeniu i poplątaniu ścieżek szuka prawdy.
Paulina Małochleb, krytyczka literacka, autorka bloga „Książki na ostro”
Jedna z najważniejszych polskich książek ostatnich lat.
Piotr Bratkowski, „Newsweek”
Można czytać tę książkę na wiele sposobów, często też czytelnik razem z bohaterem
staje oniemiały i bezradny. (…) Po pięćdziesięciu latach syn, Jerzy Szperkowicz,
wraca na Białoruś rozwikłać zagadkę śmierci obojga rodziców. Wraca
wielokrotnie, za każdym razem dowiaduje się coraz mniej. Sprzeczne wersje
wydarzeń ujawniają pęknięcia, przez które prześwituje przemilczana historia.
Justyna Sobolewska, „Polityka”
Proza non fiction o jakości przewyższającej największych w naszym zawodzie.
Jerzy Szperkowicz pisze w sposób tak niepodległy, że tylko pozazdrościć.
Z recenzji Mariusza Szczygła