Ptaki drapieżne. Historia Lucjana „Sępa” Wiśniewskiego, likwidatora z kontrwywiadu AK Michał Wójcik, Emil Marat, Michał P. Wójcik Książka

Lucjan Wiśniewski, pseudonim "Sęp" jest już dzisiaj jednym z niewielu ludzi, którzy dokładnie pamiętają czasy wojny oraz powstania. Głosy tych osób powoli milkną, lecz dzięki książce Emila Marata i Michała Wójcika, jeden z nich został doskonale utrwalony.

Wojna to czas, w którym powszechnie przyjęte zasady nie zawsze mają rację bytu. W normalnych warunkach to, czym zajmował się Lucjan Wiśniewski, nie ma racji bytu. Tylko, że warunki były dalekie od normalnych.

„Ptaki drapieżne" to historia Lucjana „Sępa" Wiśniewskiego, likwidatora i żołnierza kontrwywiadu AK, który brał udział w ponad 60 egzekucjach. Brał udział m.in. w atakach na Dworzec Gdański i w bitwie pod Jaktorowem. Główny bohater znajduje się w książce w ogniu pytań, często niełatwych, a nawet bulwersujących. Autorzy nie stronią od tematów kontrowersyjnych, ale całość czyta się naprawdę świetnie, niekiedy z zapartym tchem. Zasługą jest jasny język, jakim posługują się autorzy, a ponieważ w książce tej treść jest najważniejsza - zbędne są karkołomne zabiegi literackie. Na uwagę zasługuje również wydanie książki, opatrzone zdjęciami, które dodatkowo podkreślają bogate wnętrze. Dla miłośników książek historyczny zwłaszcza, dla osób otwartych na wspomnienia innych ludzi w szczególności. Nic tylko czytać, z zastrzeżeniem, że książka ta nikogo nie pozostawi obojętnym.

Od jakiegoś czasu książki o tematyce historycznej wiodą prym wśród pozycji, po które sięgam. Dlatego też z przyjemnością przeczytałam „Ptaki drapieżne". Już sam wygląd książki zrobił na mnie pozytywne wrażenie. Dość duży format, twarda oprawa, a w środku dużo fotografii - jak się później okazało, piękne wydanie poszło w parze z imponującą treścią.

Fascynująca opowieść żołnierza oddziału likwidacyjnego "Armii Krajowej" Lucjana "Sępa" Wiśniewskiego. Bez ubarwień, patetycznych i jednostronnych opinii, po prostu suche fakty. Bohater opowiada o swoich początkach w podziemiu, pierwszych akcjach przeciw konfidentom, a także tych zapamiętanych, najbardziej brawurowych. Wiele szczegółów pozwala inaczej niż dotychczas spojrzeć na aktywność podziemnych egzekutorów jak choćby utrwalone przez scenarzystów aczkolwiek zupełnie nierealne odczytywanie skazanym wyroków sądów podziemnych. Wiśniewski ze szczerością przyznaje, że strzelał swoim ofiarom w tył głowy, z zaskoczenia. W wielu miejscach zaznacza, że tego rodzaju działalność nie była psychicznie łatwa, aczkolwiek najtrudniejsze było jednak wypatrywanie ofiary i czekanie na odpowiedni moment do wykonania wyroku. Wywiad wzbogacają opisy nakreślające tło poszczególnych akcji, charakteryzujące poszczególne postaci. Autorzy korzystają też z istniejących już relacji, które chętnie i często przytaczają niemalże w całości.Jednym z najmocniejszych fragmentów tej książki są rozdziały opowiadające o udziale "Sępa" w powstaniu warszawskim. Należał on do pierwszych żołnierzy, którzy jako drogę transportu wykorzystywał miejskie kanały przedzierając się ze Starego Miasta na Żoliborz. Przytoczona w książce relacja jest jednym z najsugestywniejszych i najdramatyczniejszych opisów w literaturze wspomnieniowej. I jak zwykle nasz bohater nie feruje wyroków co do słuszności decyzji dowódców i poszczególnych bohaterów swojej opowieści, którzy często w warunkach ekstremalnych musieli podejmować wątpliwe moralnie decyzje. Ta książka jest punktem obowiązkowym na liście lektur fascynatów współczesnej dziejów Polski, ale zainteresuje też na pewno niejednego historycznego laika. stu suche fakty.

Ptaki drapieżne Emila Marata i Michała Wójcika to książka traktująca przede wszystkim o akcjach likwidatorskich oddziału bojowego kontrwywiadu Armii Krajowej - Referatu 993/W. To historia opowiedziana przez Lucjana Wiśniewskiego pseudonim Sęp - jednego z ostatnich żyjących egzekutorów AK. To historia nastolatka, który w wojennych latach czterdziestych XIX wieku wykonywał wyroki śmierci na konfidentach i zdrajcach skazanych przez podziemne sądy. Wspomnienia Sępa oscylują głownie wokół akcji i osób powiązanych z likwidowaniem zdrajców Ojczyzny, lecz wiele kart książki zajmują również relacje z walk podczas powstania warszawskiego. Opowieści Lucjana Sępa Wiśniewskiego wzbogacone są o sumiennie zebrane fakty, rzucające światło na poszczególne wydarzenia historyczne. To książka napisana rzetelnie, z pełną dbałością o szczegóły i - co warte podkreślenia - zgodna z historyczną prawdą (wszak to literatura faktu). Warto dodać, że oprócz bezpośredniej relacji Lucjana Wiśniewskiego, autorzy przytaczają w aneksie m. in. zapiski dowódcy oddziału993/W Stefana Matuszczyka pseudonim Porawa, czy członkini 993/W Izabelli Horodeckiej pseudonim Teresa. Pozycja nie tylko dla historycznych zapaleńców - książkę czyta się jak najlepszy kryminał: jest po prostu znakomita!

Czterdziesty pierwszy rok. Jeden ręczył za drugiego, znaliśmy się dobrze, mieliśmy po siedemnaście, osiemnaście lat.Jaką cenę płaci się za zabijanie? Książka „Drapieżne ptaki" to opowieść p. Lucjana Wiśniewskiego, likwidatora z kontrwywiadu Armii Krajowej, zwanego „ Sępem". Wywiad rzeka. O wojnie, życiu, egzystencji, młodości, miłości, śmierci. O skrajnościach. Literatura faktu, a więc pozycja nienależąca do najłatwiejszych. Konik dla koneserów książek historycznych, niebagatelna lekcja historii dla ciekawych świata. Obowiązkowa lektura miłośników historii.Historia Lucjana „Sępa" Wiśniewskiego w konspiracji zaczęła się, gdy miał szesnaście lat. Razem ze swoimi nastoletnimi kolegami rozpoczynali działalność konspiracyjną w oddziale „Garłuch". Pełni odwagi, męstwa i szaleństwa młodzieńczego borykali się z problemami życia codziennego ówczesnego świata. Decydowali o życiu ludzkim. Ich głowy musiały być pełne dylematów moralnych, etycznych. Bywały wyrzuty sumienia, zawahania, momenty zwątpienia, jednak czas wojny weryfikował tą mieszankę. Kiedy pojawiał się rozkaz, musiał być wykonany, bez zbędnych rozmyślań o drugim człowieku. Śmierć stawała się oczywistością lub dosadniej, oczywistością. Oko za oko, ząb za ząb to reguła wojny. Bezwzględnej walki o honor i ojczyznę, bez liczenia przelanej krwi. Do ostatniego tchu.Genialnie opowiedziana, ciekawie napisana, książka godna polecenia szerokiej publiczności. Potężna dawka przeszłości i możliwość wyciagnięcia wniosków na przyszłość. Opowieść wbijająca w fotel. Szczególnie ważna dla młodego pokolenia, które powinno być dumne i wdzięczne za wolność. Chwała bohaterom.Wyd. Znak litera novaKraków 2016Stron 365

Gdzieś kiedyś przeczytałam, że kiedy człowiek zaczyna chętnie sięgać po biografie to znaczy, że dorósł czytelniczo. Mnie zawsze interesowały historie znanych ludzi, chociaż długo po nie nie sięgałam (wdawało mi się, że te wszystkie stare książki, które widziałam na półkach rodziców są strasznie trudne). Odkąd świadomie wybieram swoje lektury, biografie są stałym punktem moich czytelniczych wycieczek (chociaż nadal boję się sięgnąć po te starsze tomy z regału mamy ;)). Dlatego kiedy otrzymałam możliwość zrecenzowania książki Ptaki drapieżne nie zastanawiałam się długo, tym bardziej, że temat jednostek Armii Krajowej, które wykonywały wyroki śmierci na zdrajcach, był mi zupełnie nieznany, a wydał się ciekawy.

Tytuł sugeruje pozycję przyrodniczą, okładka nikogo już nie zmyli. Tytułowe Ptaki Drapieżne to grupa żołnierzy, członków oddziału Garłuch. Czym ich historia różni się od innych? Przede wszystkim książka utrzymana jest w formie rozbudowanego wywiadu z |Lucjanem Wiśniewskim,pseudonim "Sęp", wzbogacanego o dodatkowe informacje, a także fragmenty wspomnień innych członków oddziału.Często ta sama akcja opisywana jest przez kilka osób widać, że z biegiem lat historia została nieco zniekształcona, pamięć się zatarła, osobiste odczucia zmieszały się z faktami, dzięki czemu czytelnikowi łatwiej jest zrozumieć bohaterów. Grupa "Sępa" zajmowała się "likwidowaniem" zdrajców, folksdojczów, osób zagrażających podziemnej armii. Młodzi, kilkunastoletni chłopcy po otrzymaniu rozkazu zabierali się do nijak najlepszego poznania swojej ofiary i jak najszybszej jej likwidacji. Likwidacja oznaczała zabójstwo, zastrzelenie człowieka, niekiedy z bardzo bliskiej odległości, nie na polu walki, a na ulicy, w restauracji lub jego własnym mieszkaniu. Jak wpłynęło to na psychikę młodych żołnierzy? Czy mogli spokojnie żyć własnym życiem wiedząc że odbierają cudze? Na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedź w "Ptakach Drapieżnych".Jest to książka świetnie napisana, wciągająca, pełna zdjęć, na wspomnienie zasługuje również przykuwająca uwagę okładka. 

Świetna książka. Interesująca narracja - wywiad z Lucjanem Wiśniewskim, który wspomina działania AK a dokładniej tzw.likwidatorów. Książkę, mimo że jest to książka historyczna, pochłania się jednym tchem. Trudno jest pozostać obojętnym, trudne czasu i często niezrozumiałe działania zostały opowiedziane w bardzo przystępny do zrozumienia sposób. Książka obfituje również w liczne zdjęcia; dla mnie jest to wielka gratka.Polecam wszystkim.