Nigdy nie będziesz szło samo Anouk Herman Książka

,, Wirtualne przygody napawały ją tym dziwnym uczuciem, że świat nie ma w sobie nic rzeczywistego i jest mętny jak sen w narkozie ".Książka bardzo mi się podobała. Od samego początku samotność aż krzyczała i biła po oczach. Aby ukryć swoje niedoskonałości intelektualne, piętnastoletnia dziewczyna często czatuje z nieznajomymi podając zupełnie nieprawdziwe dane. Widzimy jej żal niemal do wszystkich, gdy często rozmówcy kończą z nią rozmowę, którą nieraz ledwo zaczęli. Jej mama bardzo długo siedzi w pracy każąc zajmować się podstawowymi rzeczami z którymi ona ma problem. Pewnego jednak dnia robi coś, co czuje, że nie skończy się dobrze. Niby wie, że nie powinna tego robić, jednak jest na tyle znudzona swoim życiem, że na coś pozwala. I to zaledwie początek jej historii. Jednak mamy tu jeszcze inną nastolatkę, która już jest mamą, choć nadal chodzi do szkoły. Wiemy z czym się mierzy i jak bardzo chce wszystkim udowodnić, że zdobędzie wykształcenie, a później pracę. Niestety koledzy z klasy bardzo jej wszystko utrudniają. Doskonale znałam jej sytuację, gdyż sama chodząc do technikum urodziłam i wychowałam dwójkę dzieci. Było trudno i ciężko, a nieprzespane noce niczego nie ułatwiały. Jednak dałam radę. Jak sądzicie, czy i Łanieczce się to udało?W książce poznamy jeszcze inne postacie, które również nie czują jakby swojego miejsca na ziemi. Uciekają bardziej do życia w internecie i to tam właśnie się poznają. Są naprawdę nietypowi, mają inne sposoby bycia, różne problemy i sposoby wypowiedzi. Niosą ze sobą pewien smutek i znając już zalążek opowieści o każdym z nich, widzimy, że mogą być osobami, które nas otaczają. Mają bardzo ludzkie problemy i naprawdę można się z nimi utożsamić. Radzą sobie na swój sposób, gdyż choć mają kogoś, to i tak jakby byli ze wszystkim sami. Naprawdę chciałabym, aby tą książkę przeczytali zwłaszcza ludzie, którzy skończyli czternaście lat. To właśnie wtedy niektórzy chcą bawić się w dorosłość i popełniają błędy, które są tu ukazane. Niby są już prawie dorośli, jednak nadal posiadają rodzaj lekkiego myślenia, gdzie nie widzą konsekwencji swoich czynów. Często działają pod wpływem emocji lub potrzeby bycia potrzebnym. Uważam, że te opowieści choć przekazane lekkim stylem, to jednak są na tyle wartościowe, by polecać książkę do przeczytania :-)

,, Wirtualne przygody napawały ją tym dziwnym uczuciem, że świat nie ma w sobie nic rzeczywistego i jest mętny jak sen w narkozie ".Książka bardzo mi się podobała. Od samego początku samotność aż krzyczała i biła po oczach. Aby ukryć swoje niedoskonałości intelektualne, piętnastoletnia dziewczyna często czatuje z nieznajomymi podając zupełnie nieprawdziwe dane. Widzimy jej żal niemal do wszystkich, gdy często rozmówcy kończą z nią rozmowę, którą nieraz ledwo zaczęli. Jej mama bardzo długo siedzi w pracy każąc zajmować się podstawowymi rzeczami z którymi ona ma problem. Pewnego jednak dnia robi coś, co czuje, że nie skończy się dobrze. Niby wie, że nie powinna tego robić, jednak jest na tyle znudzona swoim życiem, że na coś pozwala. I to zaledwie początek jej historii. Jednak mamy tu jeszcze inną nastolatkę, która już jest mamą, choć nadal chodzi do szkoły. Wiemy z czym się mierzy i jak bardzo chce wszystkim udowodnić, że zdobędzie wykształcenie, a później pracę. Niestety koledzy z klasy bardzo jej wszystko utrudniają. Doskonale znałam jej sytuację, gdyż sama chodząc do technikum urodziłam i wychowałam dwójkę dzieci. Było trudno i ciężko, a nieprzespane noce niczego nie ułatwiały. Jednak dałam radę. Jak sądzicie, czy i Łanieczce się to udało?W książce poznamy jeszcze inne postacie, które również nie czują jakby swojego miejsca na ziemi. Uciekają bardziej do życia w internecie i to tam właśnie się poznają. Są naprawdę nietypowi, mają inne sposoby bycia, różne problemy i sposoby wypowiedzi. Niosą ze sobą pewien smutek i znając już zalążek opowieści o każdym z nich, widzimy, że mogą być osobami, które nas otaczają. Mają bardzo ludzkie problemy i naprawdę można się z nimi utożsamić. Radzą sobie na swój sposób, gdyż choć mają kogoś, to i tak jakby byli ze wszystkim sami. Naprawdę chciałabym, aby tą książkę przeczytali zwłaszcza ludzie, którzy skończyli czternaście lat. To właśnie wtedy niektórzy chcą bawić się w dorosłość i popełniają błędy, które są tu ukazane. Niby są już prawie dorośli, jednak nadal posiadają rodzaj lekkiego myślenia, gdzie nie widzą konsekwencji swoich czynów. Często działają pod wpływem emocji lub potrzeby bycia potrzebnym. Uważam, że te opowieści choć przekazane lekkim stylem, to jednak są na tyle wartościowe, by polecać książkę do przeczytania :-)