Nie jestem seryjnym mordercą Dan Wells Książka

Któż z nas nie uśmiercił w myślach miliona osób? Któż z nas nigdy nikomu nie groził czy to w żartach, czy całkowicie poważnie w chwilach wielkiego wzburzenia? W każdym z nas tkwi pierwiastek potencjalnego mordercy. Co jednak zrobić, gdy pragnienie obserwowania, jak uchodzi z kogoś życie staje się naszą obsesją, a na dodatek mamy... piętnaście lat?

Człowiek już tak ma, że zawsze ma jakieś zainteresowania. Mogą to być pocztowe znaczki, manga, postaci historyczne, gwiazdy rocka... lub seryjni mordercy. John Cleaver ma 15 lat. Wychowuje go matka, która wraz z siostrą prowadzi zakład pogrzebowy. Ociec zostawił ich, gdy chłopiec miał 8 lat. Całości rodzinki dopełnia starsza siostra, która nie za bardzo potrafi dogadać się z matką.

Seryjni mordercy - seryjne morderstwo. Psychopatologia seryjnego morderstwa. Temat eksploatowany przez literaturę, kino, telewizję a nawet muzykę od momentu, w którym świat poznał Kubę Rozpruwacza. Znakomita większość literatury kryminalnej dotyka zjawiska seryjnego morderstwa. Filmy czy seriale tworzone na podstawie fikcyjnych jak i rzeczywistych morderstw stają się kasowymi produkcjami. Seryjne morderstwo od XIX wieku przeraża nas, szokuje, napawa odrazą i strachem, ale także intryguje i pasjonuje oraz karmi nasze umysły nierozwiązanymi zagadkami zbrodniczej przeszłości.

Nie jest seryjnym mordercą tak, jak zapewnia w tytule, ale ma wszystkie predyspozycje, aby nim zostać. Do tego od dziecka obsesyjnie interesuje się seryjnym zabójstwami, a mordercy są dla niego niczym bohaterowie, których opisuje w wypracowaniach z historii. Jak można wytłumaczyć jego zainteresowania morderstwami, skoro ma dopiero 15 lat? Zapewne dla normalnych ludzi jest to niewytłumaczalne.

Podchodziłam do tej książki z dystansem. Zawsze mam uprzedzenia, co do wychwalanych pod niebiosa nowości wydawniczych. W tym przypadku się nie zawiodłam i muszę przyznać, że ten cały szum wokół „Nie jestem seryjnym mordercą" Dana Wellsa jest w pełni uzasadniony. Głównym bohaterem powieści jest 15-letni John Cleaver, osobliwy nastolatek, u którego stwierdzono antyspołeczne zaburzenie osobowości oraz obsesyjne zainteresowanie seryjnymi mordercami. Nastolatek lubi samotność, nie czuje litości, lubi zadawać ból i nie potrafi okazywać podstawowych uczuć. Brzmi dziwnie? Zdecydowanie tak.

Podchodziłam do tej książki z dystansem. Zawsze mam uprzedzenia, co do wychwalanych pod niebiosa nowości wydawniczych. W tym przypadku się nie zawiodłam i muszę przyznać, że ten cały szum wokół „Nie jestem seryjnym mordercą" Dana Wellsa jest w pełni uzasadniony. Głównym bohaterem powieści jest 15-letni John Cleaver, osobliwy nastolatek, u którego stwierdzono antyspołeczne zaburzenie osobowości oraz obsesyjne zainteresowanie seryjnymi mordercami. Nastolatek lubi samotność, nie czuje litości, lubi zadawać ból i nie potrafi okazywać podstawowych uczuć. Brzmi dziwnie? Zdecydowanie tak.

Nie jest seryjnym mordercą tak, jak zapewnia w tytule, ale ma wszystkie predyspozycje, aby nim zostać. Do tego od dziecka obsesyjnie interesuje się seryjnym zabójstwami, a mordercy są dla niego niczym bohaterowie, których opisuje w wypracowaniach z historii. Jak można wytłumaczyć jego zainteresowania morderstwami, skoro ma dopiero 15 lat? Zapewne dla normalnych ludzi jest to niewytłumaczalne.

Seryjni mordercy - seryjne morderstwo. Psychopatologia seryjnego morderstwa. Temat eksploatowany przez literaturę, kino, telewizję a nawet muzykę od momentu, w którym świat poznał Kubę Rozpruwacza. Znakomita większość literatury kryminalnej dotyka zjawiska seryjnego morderstwa. Filmy czy seriale tworzone na podstawie fikcyjnych jak i rzeczywistych morderstw stają się kasowymi produkcjami. Seryjne morderstwo od XIX wieku przeraża nas, szokuje, napawa odrazą i strachem, ale także intryguje i pasjonuje oraz karmi nasze umysły nierozwiązanymi zagadkami zbrodniczej przeszłości.

Człowiek już tak ma, że zawsze ma jakieś zainteresowania. Mogą to być pocztowe znaczki, manga, postaci historyczne, gwiazdy rocka... lub seryjni mordercy. John Cleaver ma 15 lat. Wychowuje go matka, która wraz z siostrą prowadzi zakład pogrzebowy. Ociec zostawił ich, gdy chłopiec miał 8 lat. Całości rodzinki dopełnia starsza siostra, która nie za bardzo potrafi dogadać się z matką.

Któż z nas nie uśmiercił w myślach miliona osób? Któż z nas nigdy nikomu nie groził czy to w żartach, czy całkowicie poważnie w chwilach wielkiego wzburzenia? W każdym z nas tkwi pierwiastek potencjalnego mordercy. Co jednak zrobić, gdy pragnienie obserwowania, jak uchodzi z kogoś życie staje się naszą obsesją, a na dodatek mamy... piętnaście lat?