Śniła mi się miłość

Od kilku miesięcy nawiedzał mnie jeden sen, a w nim Ona i On. Za każdym razem sceneria była inna lecz równie piękna. Często w pociągu. Zazwyczaj towarzyszyła im cisza, choć zdarzało im się rozmawiać. To nie pasowało do naszych czasów. Zacząłem baczniej przyglądać się kadrom tego snu, a twórczy napływ sprawił, że zdecydowałem się na opisanie tego sennego widzenia.
Bałem się, że nie sprostam, by swą prozą i wierszami idealnie uchwycić istotę tej wyjątkowej historii. Postanowiłem posiłkować się internetem i zapiskami tych znanych i lubianych, świętych oraz mniej znanych. Zaczerpnąłem również z przemyśleń, tych co tylko zostawili je tam, ale bez imienia i nazwiska – takie myśli bezimienne.
Upłynęło wiele czasu, nim udało mi się z tych snów utkać podwaliny owej historii, którą w sobie tylko znany sposób przedstawiłem. Doskonale wiem, że moi bohaterowie są trochę „nie z tego świata”, jednak właściwie każda miłość taka jest, nie z tego świata, bo źródło ma w Bogu. Każda miłość.
Mieszkają w bliżej nieokreślonym mieście, być może gdzieś niedaleko Ciebie. Borykają się z przeróżnymi problemami jak każdy z nas, z tymi małymi, większymi i takimi, które spędzają sen z powiek. Ale mają Boga, którego odkrywają każdy po swojemu, na swojej drodze. W końcu Bóg zechciał by spotkali się. Nie mam pierwowzorów postaci. Przelewałem na papier wszystko co zdołałem uchwycić w swoich snach. A teraz już wiem, że śniła mi się miłość.