Oszustka Aleksandra Śmigielska Książka

Niestety, ale "Oszustka" okazała się książką, w której brakuje elementu zaskoczenia. Prozaiczna i przewidywalna. 3/10.

Jestem pod dużym wrażeniem debiutu Aleksandry Śmigielskiej, którą znam z opowiadań publikowanych przy okazji różnych konkursów WIelkiego Kalibru itp. Jako absolutna fanka thrillerów z polskiego podwórka uważam, że to jedna z najwięcej obiecujących nam na scenie autorek, która z finezją, wiedzą potrzebną do skonstruowania porządnego thrillera oraz talentem stworzyła książkę, od której naprawdę trudno jest się oderwać.Dałam się wciągnąć w szarą rzeczywistość polskiej jesieni i życie Marty - pani weterynarz z poukładanym życiem, mamy dwóch córek, która za wszelką cenę chciałaby ukryć swoje dawne życie na podwórku pełnym patologii.Ten thriller to coś więcej niż intryga związana z przekrętem w przetargu na kupno sprzętu medycznego, to też opowieść o Polsce, która ma wiele oblicz. Podobało mi się jak autorka ukazała rozstrzał między klasą nowobogackich, a tych, którzy nie mieli tyle szczęścia by wyrwać się z patologii i w niej pozostali. Na plus również wątek homoseksualny - jakże prawdziwy!Najbardziej utkwiła mi w pamięci scena z trupem w zamrażarce i węszącymi policjantami - naprawdę się bałam o Martę i jej los! Właściwie do końca byłam pewna, że główna bohaterka wpadnie, trafi do więzienia i jej idealne życie legnie w gruzach, ale o tym jak się ta historia skończyła, musicie przekonać się sami, do czego szczerze zachęcam, bo naprawdę warto.

Uwielbiam polskie kryminały. Wprost kocham styl, z jakim polscy autorzy potrafią stworzyć klimat, postaci, obnażyć cały brud i trud życia w Polsce, a przy tym dostarczyć tej dozy emocji, jakiej szukamy w thrillerach. Śmigielska zdała egzamin debiutantki, jej książka jest wciągająca, pełna zwrotów akcji i zaskoczeń. Szanuję takie thrillery.

Uwielbiam polskie kryminały. Wprost kocham styl, z jakim polscy autorzy potrafią stworzyć klimat, postaci, obnażyć cały brud i trud życia w Polsce, a przy tym dostarczyć tej dozy emocji, jakiej szukamy w thrillerach. Śmigielska zdała egzamin debiutantki, jej książka jest wciągająca, pełna zwrotów akcji i zaskoczeń. Szanuję takie thrillery.

Jestem pod dużym wrażeniem debiutu Aleksandry Śmigielskiej, którą znam z opowiadań publikowanych przy okazji różnych konkursów WIelkiego Kalibru itp. Jako absolutna fanka thrillerów z polskiego podwórka uważam, że to jedna z najwięcej obiecujących nam na scenie autorek, która z finezją, wiedzą potrzebną do skonstruowania porządnego thrillera oraz talentem stworzyła książkę, od której naprawdę trudno jest się oderwać.Dałam się wciągnąć w szarą rzeczywistość polskiej jesieni i życie Marty - pani weterynarz z poukładanym życiem, mamy dwóch córek, która za wszelką cenę chciałaby ukryć swoje dawne życie na podwórku pełnym patologii.Ten thriller to coś więcej niż intryga związana z przekrętem w przetargu na kupno sprzętu medycznego, to też opowieść o Polsce, która ma wiele oblicz. Podobało mi się jak autorka ukazała rozstrzał między klasą nowobogackich, a tych, którzy nie mieli tyle szczęścia by wyrwać się z patologii i w niej pozostali. Na plus również wątek homoseksualny - jakże prawdziwy!Najbardziej utkwiła mi w pamięci scena z trupem w zamrażarce i węszącymi policjantami - naprawdę się bałam o Martę i jej los! Właściwie do końca byłam pewna, że główna bohaterka wpadnie, trafi do więzienia i jej idealne życie legnie w gruzach, ale o tym jak się ta historia skończyła, musicie przekonać się sami, do czego szczerze zachęcam, bo naprawdę warto.

Niestety, ale "Oszustka" okazała się książką, w której brakuje elementu zaskoczenia. Prozaiczna i przewidywalna. 3/10.

Szkoda, że nie można dać zero gwiazdek, ale do rzeczy. Historia powierzchownie ciekawa, niby jest jakaś tajemnica i coś się dzieje, jednak kiedy się w nią zagłębimy nic tu nie ma sensu. Głównej bohaterki wręcz nie da się lubić, za to w jaki sposób potraktowała rodzinę. Niby jej główną motywacją są dzieci i mąż, ponieważ co kilka zdań się przewijają, jednak jak się w historię zagłębimy nie ma to sensu. "Przerzucanie" zwłok pomiędzy miastami, twierdzenie, że zwłoki dorosłego mężczyzny, jeszcze po zamrożeniu przeniesie jedna osoba to szczyt głupoty. Najlepsze jest zakrzywienie czasoprzestrzeni na stronie 247 według autorki jest to środa i do Świąt Bożego Narodzenia zostały prawie dwa miesiące, zaś na stronie 298 według autorki czwartek jest początek długiego weekendu ostatniego przed Bożym Narodzeniem. Fabuła jest nudna, dialogi nijakie bo nie uwierzę, że były partner po tym jak nie widział swojej ex kilkanaście lat zaprasza ją do siebie na jajecznicę i pyta ile osób zatrudnia. Nic tu się nie trzyma kupy. Akcja jest monotonna i niesamowicie się dłuży. Przykro mi, bo rzekome opinie autorów wskazane na okładce książki zachęciły mnie do jej przeczytania. Żadna książka od czasu Krzyżaków tak mi się nie dłużyła, wręcz nie miałam ochoty do niej wracać. Nie uważam jej również za świetny debiut. Przede wszystkim autorka powinna podszkolić się w dialogach pomiędzy normalnymi ludźmi, ponieważ nie są wiarygodne, podobnie opisy. Przepraszam, ale nie mogę przeboleć "molekułów wody toaletowej", naprawdę ktoś kiedyś powiedział takie zdanie, albo chociaż pomyślał?