Łza czysta jak sumienie

Filozoficzna, subtelna i delikatna w swych rozpoznaniach liryka. Sugestywna walka o przetrwanie autentycznych wartości, w których nie ma miejsca na odczłowieczenie, na zamykanie – jak napisała poetka – duszy czy sumienia w areszcie. Nawet w sytuacjach intymnych, kiedy przysłowiowa łza, może stać się pretekstem do oskarżeń najbliższej osoby czy świata. Ciekawy jest również w tej poezji dyskretnie przemycany erotyzm, w którym królują nie tylko wspomnienia, oczekiwania czy marzenia. Te pozornie chłodne relacje z przeżytych uczuć czy uniesień, zawsze mają w sobie jakąś tajemnicę, niedopowiedzenie, nawet wówczas, kiedy pulsująca namiętność chowana jest za rekwizytami miejskiego czy wiejskiego pejzażu. Godna polecenia funkcjonalność słowa i obrazu. Udany debiut.