Ankara 1402

Schyłek XIV wieku to okres śmiertelnego zagrożenia dla chrześcijaństwa w Europie, przede wszystkim ze strony nowego mocarstwa muzułmańskiego, Państwa Turków Osmańskich, powstałego na Bliskim Wschodzie.

W tempie błyskawicznym i dotąd niespotykanym Turcy zawładnęli posiadłościami Cesarstwa Bizantyjskiego w Azji Mniejszej, sforsowali Cieśniny Czarnogórskie, Serbii zafundowali ciężką klęskę na Kosowym Polu, a Bułgarię pokonali i opanowali jej tereny.

1396 rok to moment bitwy pod Nikopolis, gdzie siły krzyżowców, składające się głównie z wojska węgierskiego zostały pokonane. Wydawało się, że niepokonani Turcy ruszą w głąb Europy i zagrożą istnieniu średniowiecznej chrześcijańskiej cywilizacji europejskiej, wtedy jednak przyszła nieoczekiwana pomoc ze Wschodu – Mongołowie.

Koczownicy, którzy pokonali Chiny, zajęli Azję Centralną, zadali rzeź Bagdadowi i ujarzmili Ruś starli się pod Ankarą w 1402 roku z silami tureckimi. Pod wodzą Tamerlana, w decydującej fazie bitwy, Mongołowie zdołali okrążyć główne siły tureckie i rozbili doborową piechotę – janczarów. W efekcie sułtan Turecki Bajazet I dostał się do niewoli, a ocaleli z armii poszli w rozsypkę.

Bitwa pod Ankarą w 1402 roku na kilkadziesiąt lat skutecznie odsunęła tureckie niebezpieczeństwo od Europy, do momentu opanowania kryzysu, gdy Imperium powróciło do jeszcze większej potęgi.