Komentarze nie są potwierdzone zakupem
Celem książki jest próba wyjaśnienia dynamiki wewnętrznych uwarunkowań bezpieczeństwa militarnego w Azji poprzez analizę studiów przypadku czterech krajów: Indonezji, Iranu, Jordanii i Singapuru. Przedmiotem badań jest bezpieczeństwo tych państw, rozpatrywane przy wykorzystaniu teorii sekurytyzacji i próbie jej przełożenia na realia wewnętrznych uwarunkowań bezpieczeństwa militarnego. Hipoteza Autorów zakłada, że to percepcja wewnętrznych zagrożeń i własnych słabości w największym stopniu determinuje podejście do bezpieczeństwa militarnego.
Wybór Iranu, Indonezji, Jordanii i Singapuru jako studiów przypadku uwarunkowany jest ich potencjałem porównawczym oraz istotnymi podobieństwami w zakresie problematyki bezpieczeństwa. We wszystkich tych krajach percepcja zagrożeń o charakterze militarnym uwarunkowana jest specyfiką wewnętrznych sporów politycznych i jest silnie osadzona w kontekście społecznym. W efekcie wszędzie tam występuje bądź występowało do niedawna zjawisko sekurytyzowania zagadnień bezpieczeństwa, które powinny być raczej elementem rutynowej polityki państwa. Praktyka sekurytyzacji zostaje niejako zinstytucjonalizowana poprzez stałe podkreślanie konieczności zastosowania nadzwyczajnych środków i wdrażania specjalnych procedur w celu neutralizacji zagrożeń, tworzy to sprzyjające warunki do instrumentalnego wykorzystania sekurytyzacji. Jednocześnie owa instytucjonalizacja specjalnych środków i procedur nie prowadzi zazwyczaj do ich przekształcenia w element rutynowej polityki państwa, ponieważ decydenci polityczni stale podkreślają nadzwyczajny charakter środków, które wdrażają.