Nowa Kobieta figury i figuracje

Nowa Kobieta to powieściowa figura końca XIX wieku odpowiadająca przemia­nom zachodzącym w kulturze zachodniej w dekadach poprzedzających wybuch Wielkiej Wojny. Mimo że powieściowe Nowe Kobiety pojawiły się już w latach sześćdziesiątych XIX wieku, a kwestie uznane za „nowokobiece” były szeroko dyskutowane w prasie lat osiemdziesiątych tego stulecia, sam termin Nowa Kobieta pojawił się po raz pierw­szy dopiero w 1894 roku i niemal od razu stał się terminem powszechnie znanym i używanym w prasowych dyskusjach fin de sciecle’u. Tożsamość literackiego i dziennikarskiego wcielenia Nowej Kobiety nie była spójna. Jej przeciwnicy kreowali tę postać jako „męską”, nadmiernie wykształconą nudziarę, zrzędliwą starą pannę lub złą matkę, pozbawioną cnót idealnej wikto­riańskiej kobiety-Anioła, takich jak skromność, skłonność do poświęceń, miłość do rodziny i domu. Zwolenniczki Nowej Kobiety przedstawiały ją z kolei jako inteligentną, wrażliwą i świadomą własnej seksualności postać, której ambicje nie ograniczają się jedynie do mał­żeństwa i macierzyństwa, lecz obejmują również zdobycie odpowiadającego zdolnościom i za­interesowaniom wykształcenia, wykonywanie satysfakcjonującej pracy zawodowej, twórczość artystyczną, działalność społeczną i aktywność polityczną.