Komentarze nie są potwierdzone zakupem
Koncepcja rodzinnej fenografii, której [Autorki] podporządkowały swój namysł nad dorobkiem literackim Ferenc, Jankowskiego, Janko i Wieczorek, pozwala na ogląd dwuaspektowy, uwzględniający zarówno wymiar indywidualny badanych tekstów, jak i ich wzajemną kontekstowość. Obu modelom lektury sprzyja przejrzysta kompozycja publikacji – poszczególne segmenty poświęcone tytułowym bohaterom książki z sukcesem wpisują się w stan badań na ich temat, tworząc jednocześnie strukturę potencjalnie dialogową, to jest opartą na wymianie wątków i wniosków, której może podjąć się czytelnik pracy. Tę swoistą „kłączowatość”, którą podpowiada Fenografia rodzinna, wypada uznać za jej największą zaletę, odzwierciedla ona bowiem model literatury pojmowanej jako system naczyń połączonych, którego podstawą funkcjonowania jest nieustannie toczony, Bachtinowski z ducha, dialog i alternacja myśli. (Z recenzji dr hab. Iwony Gralewicz-Wolny)
Tytułowa „fenografia” rozumiana jest tu jako badanie literacko zakodowanych rodzinnych interakcji, rekonstrukcja odbywającego się w tekstach dialogu rodziców i ich dzieci, tropienie śladów rodzinnej autorecepcji, ujawniającej wzajemne zależności i inspiracje. U podstaw tej wielopodmiotowej i wielokrotnie (poetycko i prozatorsko) relacjonowanej opowieści leżą dramatyczne wydarzenia wojenne w rodzinnej wsi Sochy, które – jak przekonująco pokazują autorki – ukształtowały życie i pisarstwo nie tylko Teresy Ferenc, lecz zorganizowały wyobraźnię lub stały się negatywnym punktem odniesienia także dla form pisarskich pozostałych członków rodziny. (Z recenzji dr hab. prof. UAM Joanny Grądziel-Wójcik)